Utemeljitelj francuske tragedije, Pierre Corneille je jedan od tri velika francuskih dramatičara 17. stoljeća, uz Racinea i Molièrea.
Rođen je u francuskom gradu Rouenu u Normandiji, kao sedmo dijete u skromnoj građanskoj obitelji. Školovao se kod isusovaca a zatim je studirao pravo. Po završetku studija radio je kao odvjetnik u Rouenu. Godine 1629. izvodi se njegova prva komedija Mélite. Nakon toga i drugih prvih uspjeha seli se u Pariz. Bio je član “društva petorice autora”, grupe dramatičara koju je oformio kardinal Richelieu s namjerom da ih materijalno i moralno podupire u stvaralačkom radu. Tokom cijelog života imao je financijskih problema jer su prihodi njegovih drama bili mali, a na leđima je imao brojnu obitelj.
Uspješne su i njegove komedije koje su uslijedile, Kraljevski Trag (La Place Royale, 1634) i Kazališna Iluzija (L’Illusion comique, 1636). Temelje se na francuskoj tradiciji farse i najčešće za temu imaju pariško visoko društvo. Najslavnija mu je komedija Lažac (Le Menteur, 1643), koja je nastala po uzoru na komediju Sumnjiva istina španjolskog pisca Alarcona, te bila uzor Goldoniju za njegovog Lašca u XVIII. stoljeću.
Godine 1636. nastaje prvo u nizu njegova četiri remek-djela, tragikomedija Cid (Le Cid). Drama se izvodi početkom sljedeće 1637. godine. Slijede Horacije (Horace, 1640), Cinna (1641) te Polijekt (Polyeucte, 1643) kojima potvrđuje popularnost diljem Europe i osigurava titulu “oca” francuske klasicističke tragedije. Međutim, tada osnovana Francuska akademija unatoč popularnosti oštro kritizira Cida, zamjerajući mu nepoštivanje dramskih pravila o jedinstvu mjesta, vremena i radnje. Nakon što su i neke druge njegove drame dobile loše kritike, Corneille napušta Pariz i vraća se u rodni Rouen, te se povlači iz kazališta.
Godine 1660. napisao je Tri rasprave o dramskom pjesništvu (Trois discours sur le poème dramatique), gdje brani svoje književne stavove i stil. Premda tvrdi da tri klasična aristotelovska pravila jesu važna, tvrdi i da su ona podložna interpretaciji i prilagodbi, te da ne smiju biti tiranska.
Zadnjih desetak godina života Corneille se vraća stvaralačkom radu i piše političke tragedije Othon (1664), Atthila (1667), te posljednju Suréna (1674). Ta i druga njegova kasnija djela nisu ponovila raniji uspjeh, jer su tih godina najcjenjenijim piscima u francuskoj postali Racine i Molière.
